Γράφτηκε πρόσφατα ότι οι καταθέσεις των Ελλήνων στις ελβετικές τράπεζες φθάνουν στο αστρονομικό ποσό των 600 δισ. ευρώ και ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, το 2010 «διέρρευσαν» από τις ελληνικές τράπεζες σε τράπεζες του εξωτερικού 29 δισ. ευρώ. Λέγεται μάλιστα ότι οι ελληνικές αρχές έχουν ήδη στα χέρια τους λίστες Ελλήνων που έχουν καταθέσεις σε διάφορες χώρες του εξωτερικού και το Υπ. Οικονομικών δηλώνει ότι διενεργείται έλεγχος που επικεντρώνεται σε πρώτη φάση στους φορολογούμενους που δεν έχουν δηλώσει στην εφορία τους τόκους που απέκτησαν και σε δεύτερη φάση στον έλεγχο του αν οι καταθέσεις καλύπτονται από τα εισοδήματα που δηλώθηκαν τα τελευταία έτη. Στις περιπτώσεις μάλιστα που εντοπισθούν μεγάλες αποκλίσεις μεταξύ των καταθέσεων και των εισοδημάτων που εμφανίζονται στις φορολογικές δηλώσεις, ο έλεγχος θα προχωρήσει σε βάθος.
Βέβαια, το εγχείρημα αυτό, που θυμίζει προσπάθεια επιστροφής του χρυσόμαλλου δέρατος είναι πολύ δύσκολο, πρώτον εξαιτίας του ισχύοντος φορολογικού καθεστώτος και δεύτερον εξαιτίας της αναποτελεσματικότητας του ελεγκτικού μηχανισμού.
Την αδυναμία του θεσμικού και οργανωτικού πλαισίου τη γνωρίζουν καλά οι «ατσίδες» της οργανωμένης φοροδιαφυγής, αν κρίνει κανείς από την απροθυμία των καταθετών να επαναφέρουν στην Ελλάδα τα κεφάλαια που έχουν στο εξωτερικό. Η προθεσμία που προέβλεπε τη δήλωση επαναπατρισμού των κεφαλαίων έληξε στις 31.12.2010 και η σοδειά ήταν πενιχρή, αφού επαναπατρίστηκαν κεφάλαια 405 εκατ. ευρώ, τα οποία απέφεραν στα κρατικά ταμεία έσοδα της τάξης των 23 εκατ. Ήδη, με το πρόσφατο νομοσχέδιο, δόθηκε μια ακόμα ευκαιρία επαναπατρισμού έως 30/9/2011 μαζί με τα τραπεζικά προϊόντα, τις μετοχές, τα μερίσματα κ.λπ. με συντελεστή φορολόγησης ποσοστού 8%.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν το Υπ. Οικονομικών έκλεισε τα νομοθετικά κενά τα οποία δεν αφήνουν το κράτος να φορολογεί το «μαύρο χρήμα», δηλαδή τα έσοδα των φυσικών προσώπων που δε δικαιολογούνται από εμφανείς και νόμιμες πηγές, ώστε τα πολύ σημαντικά ευρήματα των ελέγχων του Σώματος Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος σε τραπεζικούς λογαριασμούς πολιτικών προσώπων, επωνύμων ελευθέρων επαγγελματιών, επιχειρηματιών και λοιπών φορολογουμένων να μην αξιοποιούνται. Και αυτό γιατί σύμφωνα με εγκύκλιο που είχε εκδώσει πριν από 5,5 χρόνια το Υπουργείο Οικονομικών, με υφυπουργό τον κ. Μπέζα, έγινε δεκτή η άποψη ότι «στην περίπτωση που δεν υπάρχουν φορολογικές παραβάσεις, τα έσοδα που δε δικαιολογούνται από εμφανείς πηγές (εισόδημα, δωρεές, δάνεια, κέρδη από λαχεία κ.λπ.) δεν αποτελούν εισόδημα κατά την φορολογική έννοια, οπότε δεν υπόκεινται και σε φορολογία».
Την εγκύκλιο αυτή, στα τέλη Μαρτίου 2010, ο σημερινός Υπουργός Οικονομικών την ανακάλεσε, με το σκεπτικό ότι δινόταν η δυνατότητα απαλλαγής από κάθε φορολογική υποχρέωση για εισοδήματα που εντοπίζονταν κατά τον έλεγχο και τα οποία δεν είχαν δηλωθεί ποτέ στις φορολογικές αρχές, χωρίς ωστόσο να αναφερθεί σε καμιά άλλη ενέργεια προς την κατεύθυνση της αντιμετώπισης του πολύ σημαντικού νομοθετικού κενού που εξακολουθεί να υφίσταται και μετά την ανάκληση της εγκυκλίου.
Ρητή λοιπόν διάταξη που να προβλέπει ότι σε περίπτωση που εντοπίζεται φυσικό πρόσωπο να κατέχει κεφάλαια που δεν αποδεικνύεται ότι προέρχονται από νόμιμα εισοδήματα ή έσοδα και καθίσταται αδύνατο από τις φορολογικές αρχές να τεκμηριώσουν ότι τα κεφάλαια αυτά προήλθαν από παράνομες δραστηριότητες (εμπόριο ναρκωτικών, όπλων, ληστείες, υπεξαιρέσεις, απάτες κ.λπ.), το βάρος της απόδειξης για την νομιμότητα της προέλευσης των κεφαλαίων να πέφτει στο ίδιο το φυσικό πρόσωπο και αν το ίδιο το φυσικό πρόσωπο δεν κατορθώνει να αποδείξει τη νομιμότητα της προέλευσης των κεφαλαίων, αυτά να θεωρούνται εισόδημα και να φορολογούνται με τις γενικές διατάξεις, δηλαδή με την κλίμακα φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων, δεν υπάρχει και είναι πολύ πιθανόν να δημιουργηθούν προβλήματα στα σημαντικά ευρήματα του ΣΔΟΕ.
Στη δύσκολη περίοδο που περνάει η χώρα μας, η προσπάθεια που καταβάλλουν οι ελεγκτικές αρχές για τον εντοπισμό και την φορολόγηση των αδήλωτων εισοδημάτων, αποτελεί για τα μόνιμα υποζύγια των φορολογικών εσόδων που είναι οι χαμηλόμισθοι και οι μικροεπαγγελματίες τη μοναδική ελπίδα για την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης και την εκτέλεση του προϋπολογισμού, ιδιαίτερα στο σκέλος των φορολογικών εσόδων.
Κάθε αποτυχία θα αποτελέσει την πιθανή θρυαλλίδα για κοινωνική αναστάτωση και απρόβλεπτες συνέπειες για την ομαλή ζωή του τόπου.

Άλλωστε, είναι λογικό οι συμπολίτες να περιμένουν από μια άλλη δημοτική αρχή και διαφορετική πολιτική στα πολιτιστικά πράγματα του δήμου.

Όμως, η πρόθεση απέχει πολύ από την πράξη. Μάλλον έχουμε λόγια ευχάριστα, αλλά στην ουσία μοιάζουν με ¨έπεα πτερόεντα¨. Και τούτο εύκολα μπορεί ο καθένας να το διαπιστώσει, αν αναγνώσει το περιεχόμενο του πολιτιστικού προγράμματος .

Πρόκειται για πιστή αντιγραφή μιας πεπατημένης πολιτικής του παρελθόντος. Ό,τι γινόταν ως τώρα για χρόνια στα Γιάννινα, το ίδιο επαναλαμβάνεται με διαφορετικά ονοματεπώνυμα τραγουδιστών , συγγραφέων και ηθοποιών.

Η Δημοτική Αρχή δείχνει ότι έχει ξεχάσει πως από τον Γενάρη του 2011 ο Δήμος Ιωαννίνων έχει γεωγραφικά όρια έξω και από το Λεκανοπέδιο ( χωριά και οικισμοί συνολικά τριάντα οκτώ ). Άρα , στον πολιτιστικό σχεδιασμό το Πνευματικό Κέντρο δε λογαριάζει καθόλου τα χωριά, δηλαδή τις σημερινές δημοτικές και τοπικές κοινότητες, και όλα προγραμματίζονται για την πόλη!

Πιθανόν να μας πούνε ότι σέβονται την αυτονομία των δημοτικών και τοπικών κοινοτήτων στον πολιτιστικό τομέα και αποφεύγουν τη ¨χειραγώγηση¨ της τοπικής κοινωνίας.

Αυτό είναι άραγε το πνεύμα και το όραμα του Καλλικράτη; Δηλαδή να πληρώνουν τα χωριά για τον πολιτισμό της πόλης;

Ίσως η Δημοτική Αρχή περιμένει πρώτα να καλοκαιριάσει για να στείλει το Ηπειρωτικό Θέατρο ή κάποιο θίασο Καραγκιόζη στις πλατείες των χωριών.

Και προκαλούν περισσότερο όταν όλες σχεδόν οι δράσεις θα πραγματοποιηθούν στο Π. Κέντρο της πόλης, σαν να μη διαθέτουν ανάλογους χώρους τα χωριά ή σαν να μην έχουν ανάγκη οι άνθρωποι της υπαίθρου από πολιτιστικά αγαθά.

Με αυτή την πολιτική εκτιμάμε ότι ο πολιτισμός αστικοποιείται, απομακρύνεται από τις λαϊκές του ρίζες και μετατρέπεται σε εμπόρευμα ακριβό και ξένο στις πραγματικές ανάγκες των πολιτών.

Ο μεγάλος σκηνοθέτης Θ . Αγγελόπουλος σε πρόσφατη συνέντευξη δήλωσε ότι ¨το ήθος μιας χώρας αντανακλάται στον πολιτισμό της¨.

Σαφώς και είναι δύσκολο θεωρητικοί της αστικής κουλτούρας με μανδύα αριστεροφροσύνης να νιώθουν τις πολιτιστικές ανάγκες των αδυνάτων και των μη εχόντων. Αλλά ας έχει υπόψη της η νέα Δημοτική Αρχή ότι στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε τα πολιτιστικά αγαθά ο πολύς κόσμος θα τα ξεχάσει , αφού δεν μπορεί να ανταποκριθεί ούτε στις βασικές του βιοτικές ανάγκες.

Γι΄αυτό και οφείλει ο Δήμος Ιωαννίνων άμεσα, μια και δεν το έπραξε προεκλογικά κατά τη σύνταξη του προγράμματος , να συζητήσει με τους φορείς της πόλης και των χωριών και από κοινού να συντάξουν ένα ολοκληρωμένο πολιτιστικό πρόγραμμα για όλους.

Διαφορετικά μπορεί να έχουμε νέα Δημοτική Αρχή, αλλά η πολιτική στον πολιτισμό θα παραμείνει ελλειμματική, μια και απουσιάζουν νέες ιδέες και νέες προτάσεις.

Κρανάς Γιώργος, πρ. Δήμαρχος Δήμου Παμβώτιδας &

Λεοντάρης Χάρης, πρ. Δημ. Σύμβουλος Ιωαννίνων.

Πράγματι, είναι απορίας άξιο γιατί ο κ. Ελισάφ , η ψυχή της παράταξης, άνθρωπος με διοικητικές ικανότητες και αυτοδιοικητική εμπειρία , προτίμησε τη θέση του Πανεπιστημιακού Καθηγητή και Διευθυντή της Β' Παθολογικής Κλινικής που κατέχει , αντί να αφοσιωθεί , απερίσπαστος από τα επιστημονικά του καθήκοντα , ενεργά στην επίλυση των συσσωρευμένων και οξυμένων προβλημάτων του Δήμου, μια και ο νομοθέτης, πολύ σοφά, χορηγεί στους Δημάρχους, Αντιδημάρχους & Προέδρους Δημ. Συμβουλίων υποχρεωτική ειδική άδεια απουσίας από τις επαγγελματικές τους ασχολίες με την υψηλότερη πάγια αντιμισθία, προκειμένου να ασκήσουν απρόσκοπτα τις ουσιαστικές τους αρμοδιότητες .

Οπωσδήποτε ο κ. Ελισάφ γνώριζε από πριν το νόμο. Γνώριζε ότι υπάρχει ασυμβίβαστο ανάμεσα στην άσκηση των επιστημονικών του καθηκόντων και στην ανάληψη αξιώματος, επιπέδου Προέδρου και Αντιδημάρχου.

Τότε , εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς: Γιατί ζήτησε την ψήφο των συνδημοτών του; Γιατί έστρεψε τις πλάτες του στις χιλιάδες ψηφοφόρους που τον τίμησαν με την ψήφο τους και τον εξέλεξαν πρώτο δημοτικό σύμβουλο; Μήπως, λίγο πριν την ανάληψη αξιωμάτων , σε μια κρίση αυτοσυνειδησίας συνειδητοποίησε ότι ήταν ακατάλληλος για ανάληψη τέτοιων ευθυνών, αφού σύμφωνα με δημοσίευμά του στις 13 του περασμένου Οκτώβρη δικαιολογημένα υποστήριζε ότι « ......όταν στις θέσεις παραγωγής, αγαθών ή υπηρεσιών – δεν έχει σημασία- τοποθετούνται ακατάλληλοι, το πρώτο που πλήττεται είναι η ίδια η παραγωγή. Μαζί όμως πλήττεται και κάθε είδος εμπιστοσύνης μας προς τους άλλους»;. Μήπως, μπροστά στις ώρες ευθύνης, ενέδωσε στο χαρακτηριστικό γνώρισμα της εποχής μας, το οποίο έμμεσα στηλίτευε: « Η αποθέωση του ατομικισμού και το σύνθημα ο « σώζων εαυτόν σωθήτω»;

Λησμόνησε τόσο γρήγορα αυτά που έγραψε : « Πρέπει, σήμερα κιόλας, τώρα που φτάσαμε ένα βήμα πριν τη άβυσσο να ξεκινήσουμε να υφάνουμε ένα νέο δίχτυ κοινωνικών σχέσεων , ένα νέο κοινωνικό ιστό, όπως λέγεται . Και μαζί να τον υφάνουμε με τις λησμονημένες αξίες του αλτρουισμού, της αλληλεγγύης , ακόμα και της θυσίας. Το οφείλουμε στον εαυτό μας. Το οφείλουμε στις γενεές που έρχονται και που ανερώτητα τις έχουμε καταχρεώσει»;

Και θα πρόσθετα και της αποφυγής του κάθε αποκλεισμού που αποτελεί μια μορφή ιδιότυπης ρατσιστικής αντίληψης, ιδιαίτερα του υποψήφιου αυτοδιοικητικού , μια και του αποστερεί τον φυσικό του κριτή που είναι η ετυμηγορία του πολίτη.

Άραγε, είναι διατεθειμένος να προσφέρει και ποια μπορεί να είναι η προσφορά του, σε περίοδο τέτοιας οικονομικής κρίσης, στην προώθηση του νεοελληνικού ορθοδόξου πολιτισμού μας ως επικεφαλής του Πνευματικού Πολιτιστικού Κέντρου Ιωαννιτών; ( Υπόψη ότι τα αριστουργήματα της Ακρόπολης οικοδομήθηκαν, όταν η Αθήνα βρισκόταν στο απόγειο της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής δύναμης.)

Ίσως θα αντέλεγε κανείς πως είναι πιο χρήσιμος στον τομέα της Υγείας και όχι στο Δήμο . Το επιχείρημα αυτό είναι έωλο και δε βρίσκει έρεισμα στο προεκλογικό κάλεσμα για συσστράτευση των πολιτών στην υποψηφιότητά του , αφού είναι γνωστό ότι η Χώρα μας διαθέτει πληθώρα ικανών επιστημόνων, στερείται όμως ικανών και έντιμων πατριωτών πολιτικών .

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο δημ. σύμβουλος είναι και λαμπρός επιστήμονας και ικανός να συνεισφέρει στο μεγάλο έργο της ανατροπής του κλίματος απαξίωσης του θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της ανάδειξής του ως πυρήνα ενός νέου κοινωνικού μοντέλου, ως θεμελιώδη εγγυητή κοινωνικής δικαιοσύνης και συνοχής .Γι ΄αυτό τον χρειάζεται περισσότερο ο Δήμος παρά η Κλινική. Ας ελπίσουμε ότι θα αναθεωρήσει τη στάση του και θα δοθεί απερίσπαστος στην υπηρεσία των δημοτών , μια και η ηθική επαναθεμελίωση της πολιτικής επιτάσσει την πλήρη απασχόληση σε επίπεδο αξιώματος .Άλλωστε, όπως αφήνει να εννοηθεί ο Νομοθέτης « δυο καρπούζια στη ίδια μασχάλη δε χωράνε».