Η αναλυση του Μάικ Άνταμς αποσαφηνίζει πλήρως το σχέδιο του Κώδικα που βρίσκεαι πλέον στην τελικη ευθεία, με την οικονομική καταστροφή των μικροπαραγωγών βιολογικών λαχανικών και τροφιμων καθώς και με την κατάργηση/απόσυρση/απαγόρευση βιταμινών, μετάλλων, συμπληρωμάτων διατροφής και βοτάνων (και χορταρικών), για το... καλό μας!

Εμείς φυσικά καταναλώνουμε μεταλλαγμένα για δεκαετίες, και ούτε που ρωτηθήκαμε. Τα σχετικά νομοθετήματα θα πέρασαν ερήμην μας στη βουλή (αν υπάρχουν τέτοια). Μας αρρωσταίνουν με κακή διατροφική ποιότητα και είναι ζήτημα χρόνου να ολοκληρωθούν οι τελευταίες πινελιές της σχεδιάρας αν δεν αντιδράσουμε ΚΑΙ για αυτό.

Για εκτενέστερη ενημέρωση για τον Κώδικα, μεταβείτε εδώ http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic.php?p=92213#p92213

Σχετικό τόπικ συζήτησης όπου αναρτηθηκε και το συγκεκριμένο βίντεο στο φόρουμ μου ΙΔΕΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ, εδώ http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic.php?p=141042#p141042

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων, λόγω της αυξανόμενης χρήσης των «greeklish», επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης.

Μιλώντας στα Χανιά, σε ημερίδα του Ινστιτούτου Επαρχιακού Τύπου για τη γλώσσα, ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών αναφέρθηκε στην ανάγκη στήριξης της ελληνικής γλώσσας σε ένα επίπεδο ποιότητας.

«Εγώ θα έλεγα στον κόσμο που μας ακούει: ''τη γλώσσα και τα μάτια σας''. Θα έλεγα ότι σε ημέρες κρίσης θα πρέπει να σκύψουμε σε ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτός ο τόπος, που είναι ο πολιτισμός μας, η παράδοση μας και με τον πιο εύγλωττο τρόπο η γλώσσα μας», ανέφερε ο κ. Μπαμπινιώτης και πρόσθεσε:

«Δεν είναι απλό εργαλείο η γλώσσα. Είναι ο πολιτισμός μας, είναι η ιστορία μας, είναι η σκέψη μας, είναι η νοοτροπία μας, είναι η ταυτότητά μας. Πάνω από όλα η γλώσσα είναι αξία».

Αναφερόμενος στην ευρέως διαδεδομένη χρήση των «greeklish» (Ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες) μεταξύ των νέων που στέλνουν γραπτά μηνύματα από τα κινητά τηλέφωνα ή συνομιλούν μέσω του Διαδικτύου, ο Ομότιμος και Επίτιμος Καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής, και πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τόνισε:

«Τα greeklish είναι ο καλύτερος δρόμος αποξένωσης από την εικόνα της λέξης. Αυτό μπορεί οι νέοι άνθρωποι να το πληρώσουν ακριβά. Έχουμε ελληνικές γραμματοσειρές και μπορούμε, αξιοποιώντας το Διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά μέσα, να χρησιμοποιούμε τις ελληνικές γραμματοσειρές που έχουν το προτέρημα να δίνουν την εικόνα της λέξης, το οπτικό ίνδαλμα, και να μας συμφιλιώνουν με την ορθογραφία της λέξης και με τη σημασία της».

Κύριοι,

Στα πρωτοσέλιδα του σημερινού τύπου 11-06-2011, διαβάζουμε: "Στις δικές της δυνάμεις μπορεί να στηριχθεί η Ήπειρος", "Μονόδρομος η αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη", "Ανάπτυξη με επίκεντρο τον άνθρωπο", "Μικρή η συμμετοχή στην ημερίδα", "Να αναπτυχθούμε αλλά πως;", "Να μη χαθούνε άλλες ευκαιρίες",... όπως καταγράφθηκε στις εφημερίδες για την Αναπτυξιακή ημερίδα της Περιφέρειας Ηπείρου.

Αυτό τονίζουμε και εμείς από το 1994. Το ΑΕΡ.Α.Κ.Η. δηλαδή, που επί 17 χρόνια φωνάζει, προτείνει και δεν εγκαταλείπει την προσπάθεια στην συμβολή του για ανάπτυξη της περιοχής.

Δηλαδή, μέσα από την επαναχρησιμοποίηση του Ιστορικού αεροδρομίου Κατσικά, ως αεροδρόμιο Γενικής Αεροπορίας και Αεραθλητισμού.

Στόχος που έχει τεθεί από το 1994 και που αφού ο χώρος παραχωρήθηκε έναντι ανταλλάγματος (μισθώθηκε από το Ελληνικό Δημόσιο στο ΑΕΡ.Α.Κ.Η. - Αεραθλητικό Σωματείο, μέλος της ΕΛ.Α.Ο. (Ελληνικής Αεραθλητικής Ομοσπονδίας), με ειδική Αθλητική Ιδιότητα από την Γ.Γ.Αθλητισμού και αφού το ΑΕΡ.Α.Κ.Η. το προστάτεψε και να το διέσωσε από καταπατητές ως δημόσια περιουσία, περίμενε 17 χρόνια την έγκριση αλλά και την βούληση της πολιτείας, να επιτρέψει την αξιοποίησή του για την πολύπλευρη ωφέλεια του τόπου.

Στο συνημμένο πίνακα του Aviation news, ο κάθε αναγνώστης παίρνει την απάντηση, για το τί μπορεί να προσφέρει ένα Αεραθλητικό σωματείο.

Και δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η μοναδική περίπτωση, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Αυτό που έγινε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στην Καβάλα, έγινε πρίν από ένα μήνα και στο Μεσολόγγι. Σε μία μικρή πόλη, που η τοπική Αερολέσχη Μεσολογγίου κατόρθωσε και δημιούργησε υποδομή ανάπτυξης για την ευρύτερη Δυτική Ελλάδα.

Με συνεργασία του Δήμου και των άλλων φορέων.

Αεροδρόμιο που αποτελεί πλέον είσοδο και έξοδο από την χώρα.

Τονίζουμε ότι πρωτοστάτης για την δημιουργία του αεροδρομίου είναι ο πρώην Δήμαρχος Μεσολογγίου.

Τί είναι αυτό που είδαν οι Μεσολογγίτες, οι Καβαλιώτες και οι άλλοι, που δεν είδαν οι Ηπειρωτικοί φορείς τόσα χρόνια;

Πόσο πιό δραστήριοι ήταν όλοι οι άλλοι συμπατριώτες ανά την Ελλάδα και δημιούργησαν τόσα αεροδρόμια, όπως φαίνεται και στους χάρτες που παραθέτουμε και εμείς οι Ηπειρώτες που τόσα δώσαμε για την Ελλάδα δεν το βλέπουμε ή δεν το καταλαβαίνουμε;

Μήπως δεν το θέλουν κάποιοι και τόσα χρόνια μας βάζουν συνεχώς τρικλοποδιές;

Ας σκεφθεί ο κάθε πολίτης και κυρίως οι αρχές, μαζί με τους φορείς, ότι ο αεραθλητισμός και η γενική αεροπορία είναι ανάπτυξη, είναι στήριξη της τοπικής και της εθνικής οικονομίας.

Και επειδή στην Ελλάδα, πατρίδα του Ικάρου, όποιος ασχολείται με την την αεροπορία είναι... περίεργος και είναι... Ελίτ,

απαντούμε ότι,

δεν διαφέρει από τους άλλους συμπολίτες του, που ασχολούνται με δραστηριότητες του εδάφους ή του νερού.

Τις επόμενες ημέρες το ΑΕΡ.Α.Κ.Η. θα επιδιώξει συνάντηση με τους τοπικούς άρχοντες και θα απαιτήσει να πάρουν ξεκάθαρες θέσεις. Γιατί εκτός από τις άλλες φαεινές ιδέες, που έχουμε ακούσει κατά καιρούς για τραίνα και γήπεδα, ακούστηκε ότι μπορεί και να γίνει χώρος ...συγκέντρωσης λαθρομεταναστών!!!. Αν ισχύει κάτι τέτοιο , το μόνο που λέμε είναι, Ελεος.!!!

Το Αεροδρόμιο Κατσικά, μπορεί άμεσα χωρίς ιδιαίτερες δαπάνες να καταστεί χρήσιμο και αποδοτικό για τον τόπο, αφού υπάρχει συγκεκριμένη πρόταση του ΑΕΡ.Α.Κ.Η η οποία στηρίζεται και από την Αερολέσχη Ιωαννίνων, όλα τα άλλα αεραθλητικά σωματεία της χώρας αλλά και από την ΕΛ.ΕΤ.Α.

Σ' αυτές τις πρωτόγνωρες στιγμές που ζεί η πατρίδα μας και το Εθνος, κανένας δεν περισσεύει και τίποτα δεν χαρίζεται. Αρκετά περιμέναμε.

Κάθε εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια που μπορεί να αποδώσει και να δημιουργήσει ελπίδα και προοπτική, επί τέλους να παρακαμφθεί.

Είμαστε πεπεισμένοι ότι ..."όλοι μαζί μπορούμε".

Με εκτίμηση

Για το ΑΕΡ.Α.Κ.Η.

Θωμάς Κ. Διαμαντής               Ανδρέας Μ. Γραμματικόπουλος

ΠΡΟΕΔΡΟΣ Δ.Σ.                      Γενικός Γραμματέας

Βασιλείου Μαρκεζίνη

Ακαδημαϊκού

Σαν προφήτης στην έρημο, περιγράφω εδώ και καιρό τα προβλήματα της χώρας μας και, ενώ τα κείμενά μου διαβάζονται από πολυάριθμους αναγνώστες, κανένας Έλληνας πολιτικός δεν έχει θελήσει να ακολουθήσει τις συμβουλές μου, φοβούμενος ίσως (αλλά δυστυχώς) το πολιτικό κόστος. Είναι πλέον σαφές πως μόνον ο λαός μπορεί να σώσει τη χώρα από την άβυσσο. Για να γίνει αυτό, όμως, ο λαός πρέπει να γνωρίζει την αλήθεια - όσο και αν η αλήθεια, αντίθετα με τα ψέματα, πονάει. Ιδού λοιπόν η δική μου εκδοχή της αλήθειας, με τη μορφή δέκα προτάσεων.

1.Στο τελευταίο μου βιβλίο, Η Ελλάδα των Κρίσεων, ανέλυσα τις πέντε κρίσεις μας - την οικονομική, τη διπλωματική, τη μεταναστευτική, τη μειονοτική, αλλά και την κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου - και τόνισα, όσο κανείς άλλος, ότι οι κρίσεις αυτές είναι αλληλένδετες. To  συγκεκριμένο χαρακτηριστικό καθιστά τη θέση της χώρας μας πολύ διαφορετική και πολύ πιο επισφαλή από της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, οι οποίες συχνά μνημονεύονται ως ανάλογες περιπτώσεις, ενώ δεν είναι.

2.Όσο ολέθριες και αν είναι οι οικονομικές μας ασωτίες, η κακή υπόληψη των πολιτικών μας είναι ο παράγοντας που ενδέχεται μια μέρανα πυροδοτήσει ακραίες εσωτερικές αντιδράσεις, κατά τον ίδιο τρόπο που έχει καταβαραθρώσει την αξιοπιστία μας στο εξωτερικό. Ο πολιτικόςκαι ο δημοσιογραφικός κόσμος της χώρας μας υποκρίνονται ότι το πρόβλημα είναι «κατασκευασμένο»· ο λαός όμως συνειδητοποιεί όλο και πιο έντονα ότι το πρόβλημα είναι απολύτως πραγματικό.

3.Στη διένεξη εντάχθηκαν πρόσφατα μερικοί πανεπιστημιακοί μας, οι οποίοι εστίασαν τη συζήτηση στη συνταγματική μεταρρύθμιση.

Αν και είναι καθ' όλα θεμιτή και ορθή, η λογική αυτή μπορεί να μας οδηγήσει σε έναν ατέρμονα δαίδαλο χρονοβόρων νομικών συζητήσεων.

Ως εκ τούτου, δεν είναι αυτή η κατάλληλη η στιγμή για να αναδείξουμε το εν λόγω ζήτημα ως το πλέον επιτακτικό. Παρότι η χώρα μας έχει να ωφεληθεί από τις τρέχουσες διαβουλεύσεις για τις ανησυχίες και τα δεινά της, αν χρειάζεται κάτι επειγόντως είναι ανθρώπους που θα την κυβερνήσουν με τιμιότητα, ικανότητα και σύνεση. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να προέλθουν από τις τάξεις των Ελλήνων μέσης ηλικίας, οι οποίοι έχουν ήδη αποδείξει την αξία τους στη ζωή - και επ' ουδενί λόγω από τους κύκλους που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού.

4.Στρεφόμενοι στην οικονομική κρίση, οφείλουμε όλοι να καταλάβουμε ότι στα ζητήματα αυτά δεν υπάρχει «μία λύση». Όποια λύση και αν υιοθετήσουμε, θα έχει και κόστος και οδυνηρές συνέπειες. Γι' αυτό άλλωστε είμαι πεπεισμένος, ότι το «κούρεμα», που προχωράει ήδη

μυστικά, θα γίνει μια μέρα και ανοικτά, προκειμένου να καθησυχαστούν οι αγορές. Σε συνδυασμό με τον πραγματικό -και όχι τον πλασματικό, που

καταστρώνεται σήμερα- περιορισμό του αδρανούς κρατικού μηχανισμού, τα μέτρα μπορεί να οδηγήσουν σε παρατεταμένη εσωτερική αστάθεια, μείωση της εθνικής κυριαρχίας ή ακόμη και αιματοχυσίες. Οι κίνδυνοι αυτοί θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποφευχθούν, εάν ο λαός πειστεί ότι αυτοί που τα προτείνουν (α) πιστεύουν ειλικρινά στην ορθότητά τους και (β) είναι τίμιοι και δεν θα τα εκμεταλλευτούν προς ίδιον όφελος. (Τούτο μάς οδηγεί στην έβδομη πρόταση, κατωτέρω.)

5.Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η αμυδρή ελπίδα ότι οι κρίσεις θα οδηγήσουν σε ειρηνικές διαδηλώσεις του είδους που βλέπουμε στην Πλατεία Συντάγματος και αλλού στην χώρα μας. Οι διαδηλώσεις αυτές θα αποδειχθούν θετικές εφόσον (α) παραμείνουν ακομμάτιστες· (β) δεν εισχωρήσουν σε αυτές παράγοντες ή προβοκάτορες της κυβέρνησης· (γ) παραμείνουν ειρηνικές· (δ) αποκτήσουν σύντομα συγκεκριμένους και εφικτούς στόχους. Οι απόπειρες των κομμάτων να «χρωματίσουν» το Κίνημα του Συντάγματος θα μπορούσαν να σκοτώσουν την «Ελληνική Άνοιξη» και να επιβάλουν εκ νέου την καταστροφική κομματική κυριαρχία στις συνειδήσεις και τις κινήσεις των αγανακτισμένων. Τέλος, για να επιβιώσει αυτό το ευπρόσδεκτο (πιστεύω), νεανικό κίνημα, πρέπει τουλάχιστον να δεκαπλασιαστεί σε μέγεθος και να μετασχηματίσει εποικοδομητικά τη λογική των συνεχών συζητήσεων, που φαίνεται να επικρατεί σήμερα.

6.Εάν πραγματωθούν όλοι αυτοί οι παράγοντες, το ειρηνικό αυτό κίνημα θα μπορούσε ακόμη και να ρίξει την κυβέρνηση (πράγμα που έχει ήδη καθυστερήσει να γίνει). Πάντοτε όμως το κίνημα θα πρέπει να θυμάται μέχρι πού μπορεί να φτάσει, υπό την παρούσα μορφή του. Διότι, παρ' όλο που οι ειρηνικοί διαδηλωτές μπορούν να ανατρέψουν κυβερνήσεις ή ακόμη και έναν ολόκληρο πολιτικό κόσμο, δεν μπορούν, ως μάζα, να αναλάβουν το καθήκον της κυβέρνησης.

7.Έτσι, για το επόμενο βήμα θα χρειαστεί να εμφανιστεί ένας νέος ηγέτης, ο οποίος όμως εξακολουθεί σήμερα να απουσιάζει. Η ανάδυση ενός ηγέτη, όπως συνέβη με τον Βενιζέλο το 1910 και τον Βάτσλαβ Χάβελ στην Τσεχοσλοβακία τη δεκαετία του 1990, αποτελεί γεγονός απροσδιόριστο και απρόβλεπτο. Οι πολίτες πρέπει να το καταλάβουν αυτό, μια και ανέκαθεν αυτό υποδείκνυε η ιστορία. Χωρίς «ηγέτη», οι ομάδες αυτού του είδους μπορούν μεν να γκρεμίσουν, όχι όμως και να κτίσουν. Αργά ή γρήγορα, λοιπόν, το κίνημα αυτό θα πρέπει να εγκαταλείψει ή τουλάχιστον να αναπροσανατολίσει τις σημερινές ιδέες του περί άμεσης δημοκρατίας. Οι διαδηλωτές οφείλουν επίσης να συνειδητοποιήσουν ότι η εκλογική αποχή και η λευκή ψήφος είναι απολύτως ατελέσφορες ως λύσεις.

8.Όποιο σενάριο και αν επικρατήσει -η βίαιη ή η ειρηνική αλλαγή-, το υπάρχον κομματικό σύστημα θα βγει εντελώς διαφορετικό από την όλη διαδικασία, έστω και αν επιβιώσουν για λίγους μήνες μερικές από τις υπάρχουσες ταμπέλες και συνθηματολογίες του. Διότι ο «κρατισμός» και οι κομματικοί διορισμοί θα εξαλειφθούν, και το γεγονός αυτό θα επηρεάσει τη δομή των κομμάτων, την πηγή της δύναμής τους ή ακόμη και τη συνθηματολογία που χρησιμοποιούν στις καθημερινές πολιτικές μάχες. Έτσι, προβλέπω ότι η έμφαση του δημόσιου διαλόγου θα μετατοπιστεί στα ζητήματα της μετανάστευσης και της έννομης τάξης, υπό την επιρροή ιδεαλιστικών ή ρεαλιστικών διακηρύξεων δικαιωμάτων.

1.Στην πλειονότητά του, ο λαός δεν έχει συνειδητοποιήσει τη χαώδη κατάσταση της εξωτερικής μας πολιτικής. Οι κίνδυνοι που ενέχουν η πολιτική ισχύος και οι νέες συμμαχίες που διαμορφώνονται σήμερα γύρω μας δεν λαμβάνονται υπόψη ούτε καν από τους ειδικούς. Ο καινοφανής χαρακτήρας της κατάστασης σημαίνει ότι στο μέλλον οι σοφές αποφάσεις θα εξαρτηθούν από τη διαίσθηση και την εμπειρία. Και οι δύο όμως αυτές ιδιότητες απουσιάζουν παντελώς από ένα υπουργείο που δεν στερείται μόνον κεφαλαίων, αλλά και ιδεών. Δεν βλέπω καμία αχτίδα ελπίδας εάν δεν αναπροσαρμοστεί άμεσα η πολιτική μας απέναντι σε έναν γείτονα που, ενώ εμείς κοιμόμαστε, αυτός γίνεται όλο και πιο μεγάλος, πιο ισχυρός, πιο επιθετικός!

8.10. Σε τελευταία και βαθύτερη ανάλυση, όλα τα προβλήματα συνδέονται με τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για την κυβέρνηση. Και, πολιτικά και συνταγματικά, ο άνθρωπος αυτός είναι ο πρωθυπουργός. Η αναποφασιστικότητά του και η διοικητική του ανεπάρκεια υπερτερούν της εντυπωσιακής κινητικότητάς του, με αποτέλεσμα να έχουν μειώσει τη δημοτικότητά του στο εσωτερικό και την αξιοπιστία του στο εξωτερικό. Για ποιον λόγο, όμως, το κόμμα του, που δεν στερείται χαρισματικών ανθρώπων, αφήνεται να οδηγηθεί στην ήττα και την ατίμωση; Δεν μπορούν τα μέλη του να καταλάβουν ότι οφείλουν να αντικαταστήσουν τον αρχηγό τους άμεσα (αλλά και με αξιοπρέπεια); Και αν το ίδιο ΠΑΣΟΚ δεν έχει το θάρρος να προβεί σε αυτήν τη «βασιλοκτονία», δεν θα έπρεπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ορμώμενος ίσως από μια κοινοβουλευτική ήττα, να προκηρύξει εκλογές; Έτσι τουλάχιστον θα έχουμε την ελπίδα ότι (α) θα καθαρίσει η δηλητηριώδης ατμόσφαιρα στην οποία ζούμε σήμερα και (β) θα διευκολυνθεί η συναίνεση, καθώς θα απομακρυνθεί από τον πολιτικό βίο μας η διανοητική στειρότητα πολυάριθμων βουλευτών.

Για πόσο ακόμη ο πολιτικός κόσμος που αποτελεί τη βάση της πυραμίδας του ΠΑΣΟΚ θα ανέχεται ένα τόσο προσωποκεντρικό και αποτυχημένο σύστημα διακυβέρνησης; Για πόσο ακόμη τα επικοινωνιακά τεχνάσματα θα υπερέχουν της ουσίας; Για πόσο ακόμη ο θνήσκων πολιτικός κόσμος μας θα αποφεύγει την ανανέωση επιμένοντας να κρατάει ζωντανά με τεχνητό τρόπο τα νεκρά του μέλη;

To μόνο που μπορώ να προβλέψω είναι ότι όσο πιο πολύ καθυστερούμε αυτές τις αλλαγές, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το τίμημα που θα πληρώσουμε!

Αυτό που ώθησε τη Χαρά Καλλιμογιάννη να κάνει μια κουβέντα μαζί μας για τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο του μαστού, ήταν να στείλει ένα μήνυμα: Ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που αν διαγνωστεί έγκαιρα, μπορεί να θεραπευτεί. Έθεσε μόνο έναν όρο: Να γράψουμε τα ονόματα των γιατρών που τη βοήθησαν σε αυτή τη μάχη.
Τη Χαρά τη συναντήσαμε ένα μεσημέρι σε ένα κεντρικό καφέ της πόλης. Μια πραγματικά εντυπωσιακή γυναίκα, που κάθε άλλο παρά προδίδει την ταλαιπωρία που πέρασε. Με το που ήρθε, άρχισε να χαιρετά αρκετό κόσμο. «Καρκίνος, ξε-καρκίνος, δεν σταμάτησα ποτέ να βγαίνω. Ο καρκινοπαθής δεν αποκόπτεται από την κοινωνία» μας λέει. Είναι μια ηλιόλουστη ημέρα, αλλά έχει αρκετό αέρα. «Θα προτιμούσα να καθίσουμε έξω λόγω των εξάψεων» προσθέτει. Οι εξάψεις είναι το κλασικό σύμπτωμα της ορμονοθεραπείας στις πάσχουσες από καρκίνο του μαστού. Στο τραπέζι τοποθετεί και τη βεντάλια της, την οποία δεν αποχωρίζεται ποτέ, κι ούτε πρόκειται για όσα χρόνια θα συνεχίζει να παίρνει τα φάρμακά της.
«Αρρώστησα το 2007. Μέσα στην ατυχία μου ήμουν τυχερή. Μέσα στο 2006 είχα τη μητέρα μου στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας στην Αθήνα με καρκίνο του μαστού, που παρεμπιπτόντως ήταν ο ίδιος τύπος καρκίνου με τον δικό μου. Ήμουν υποψιασμένη. Από τα 40 μου σταθερά κάθε χρόνο έκανα μαστογραφία, και αρκετά συχνά ψηλάφηση. Μια μέρα διαπίστωσα μια μικρή αλλαγή στο στήθος μου, ένα μικρό ογκίδιο. Τόσο μικρό που ακόμα και ο γιατρός δεν κατάφερε να το εντοπίσει εύκολα. Γνώριζα το σώμα μου καλά» μας λέει.
Άφησε να περάσει ένα διάστημα 10 ημερών για να πάει διακοπές, και αμέσως μετά έκανε μαστογραφία. Η μαστογραφία «έδειξε» το ογκίδιο. Ακολούθησε η βιοψία. «Βγαίνουν τα αποτελέσματα, μου λένε ότι είναι καρκίνος και η δουλειά πήρε την άγουσα για τα αποδυτήρια». Πρώτα η μερική μαστεκτομή (το ¼ του στήθους) και μετά η χημειοθεραπεία. «Όταν μου είπαν ότι είναι καρκίνος, έπαθα σοκ, έκλαιγα για δύο ημέρες. Μετά είπα: 'Πρέπει να προσγειωθώ στην πραγματικότητα'». Η πιο δύσκολη στιγμή της ασθένειάς της ήταν η χημειοθεραπεία. Κάθε 20 ημέρες και από μια χημειοθεραπεία. Οι έμετοι και η έλλειψη διάθεσης τη διέλυσαν. «Καθόμουν στον καναπέ σαν ένα σακί, ανέκφραστη» μας λέει. Την περίοδο εκείνη, άρχισαν να πέφτουν και τα μαλλιά της. Είχε αγοράσει μια περούκα αλλά δεν την έβαλε ποτέ, γιατί ζεσταινόταν υπερβολικά. «Ευτυχώς δεν έπεσαν τελείως. Είχαν αραιώσει όμως αρκετά. Πήγαινα στο κομμωτήριο για να τα φουσκώνω» λέει.
Η Χαρά δεν έκρυψε ποτέ την αρρώστια της από κανέναν, και ποτέ δεν ένιωσε ότι τη λυπάται κάποιος από τους φίλους της. «Το ότι έλεγαν οι πιο έξω, δεν με ένοιαξε ποτέ». Αυτό που θεωρεί πολύ σημαντικό στον αγώνα κατά του καρκίνου, είναι η στήριξη από τους δικούς σου ανθρώπους. «Αν σε στηρίζει ο άντρας σου, η οικογένειά σου, όλα τα άλλα γίνονται. Η στήριξη αυτή σε βοηθά να μην παραιτηθείς από τη ζωή» αναφέρει.
«Το πρώτο πράγμα που είπα όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο ήταν 'αμάν να ζήσω'. Τον φοβήθηκα τον θάνατο. Μετά στην πορεία, όταν βλέπεις ότι ζεις, σε πειράζουν άλλα πράγματα: τα μαλλιά που πέφτουν, το ψιλοκομμένο στήθος, το πρήξιμο, ο ιδρώτας. Αυτά όμως είναι σημάδια ότι ζεις, είναι υγεία τελικά». Τέσσερα χρόνια μετά τη μαστεκτομή και τις χημειοθεραπείες, ο φόβος ότι ο καρκίνος μπορεί να επιστρέψει, δεν έχει φύγει. «Ξέρω ότι είναι ένας φόβος με τον οποίο θα ζω. Κάθε εξάμηνο κάνω τις εξετάσεις μου, δεν έχω μεταστάσεις. Περιμένω να περάσουν τα χρόνια. Πρέπει να παίρνω ένα φάρμακο για επτά χρόνια. Είναι μια δύσκολη ασθένεια. Είναι μια αρρώστια που πάντα έχεις το μυαλό σου ότι κάτι μπορεί να γίνει, όχι απαραίτητα ότι θα πεθάνεις, αλλά ότι θα ταλαιπωρηθείς». Η 49χρονη σήμερα Χαρά νιώθει έκπληκτη όταν ακούει γυναίκες στο περιβάλλον της να μην κάνουν τις προληπτικές τους εξετάσεις. «Δεν μπορώ να ακούω 'δεν πάω στον γιατρό, γιατί φοβάμαι τι θα μου βρει'. Δεν καταλαβαίνουν ότι αν προλάβεις τον καρκίνο, αυτός δεν θα σε σκοτώσει αλλά θα εξελιχθεί σε μια χρόνια ασθένεια» αναφέρει με ιδιαίτερη επιμονή. Μετά την εμπειρία που έζησε, αυτό που την ενόχλησε ιδιαίτερα, ήταν το γεγονός ότι δεν υπάρχει εθελοντισμός. «Υπάρχουν καρκινοπαθείς που δεν έχουν κανέναν να τους βοηθήσει. Υπάρχουν άνθρωποι στην Ογκολογική Κλινική που χρειάζονται ένα ακτινίδιο –οι θεραπείες σου διαλύουν τα έντερα-, ή να τους διαβάσει κάποιος ένα βιβλίο. Θα ήθελα να δημιουργηθεί μια ομάδα, και να συμμετάσχω κι εγώ, που εθελοντικά μία ώρα την ημέρα έστω να δίνει κάποιες απλές υπηρεσίες στους ογκολογικούς ασθενείς. Καλό είναι αυτό που κάνει η Αντικαρκινική Εταιρία με τα κουπόνια, αλλά δεν αρκεί» τονίζει. Η συζήτησή μας κλείνει με την υπενθύμιση του όρου, του «ευχαριστώ» της προς τους γιατρούς που τη βοήθησαν: τον χειρουργό Χαράλαμπο Μπάτση, τον αναισθησιολόγο Γιώργο Παπαδόπουλο, τον διευθυντή της κλινικής χημειοθεραπείας Κώστα Νικολαΐδη, τον γιατρό Αντόνιο Καπιτσέλο (όλοι τους στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο) και τον διευθυντή της μαιευτικής κλινικής «Χατζηκώστα» Νίκο Αντωνίου.

Η Συνέντευξη δόθηκε στην εφημερίδα ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ