Η 4η Οκτωβρίου ορίστηκε σαν Παγκόσµια Ηµέρα των Ζώων σε ένα οικολογικό συνέδριο στη Φλωρεντία το 1931. Η ηµέρα αυτή επιλέχθηκε τιµώντας παράλληλα τη µνήµη του Αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης, προστάτη των ζώων, µε σκοπό να τονίσει τη δεινή θέση των ειδών υπό εξαφάνιση. Με τον καιρό όµως, στη µέριµνα του οργανισµού της 4ης Οκτωβρίου συµπεριλήφθηκαν όλα τα είδη και σήµερα πλέον γιορτάζεται παγκοσµίως σαν ηµέρα όλων των ζώων.

Έτσι, τα ζώα του κόσµου µπορεί να απέκτησαν τη δική τους µέρα, όµως 80 χρόνια αργότερα, δεν κατέκτησαν ακόµα τα βασικά τους δικαιώµατα στη ζωή, την ελευθερία και την ευζωία. Κι αυτό γιατί η ανθρωπότητα συνεχίζει να τα αντιµετωπίζει σα σκλάβους, καταναλωτικά αντικείµενα και παραγωγικές µηχανές, ενώ σαν ένας σύγχρονος Λεβιάθαν εξακολουθεί:

-να σφάζει ετησίως πάνω από 60 δισεκατοµµύρια ζώα και να αλιεύει 75 έως 145 εκατοµµύρια τόνους ιχθυηρών (από τους οποίους τα 2/3 γίνονται ιχθυάλευρα και ιχθυέλαια για την εκτροφή των ζώων φάρµας) για να ικανοποιήσει τους γευστικούς της κάλυκες,

-να γδέρνει πάνω από 60 εκατοµµύρια ζώα για να οικειοποιηθεί τη γούνα τους,

-να κυνηγάει άµετρα ζώα του αέρα, της στεριάς και της θάλασσας στο όνοµα της ψυχαγωγίας, της άθλησης και της τόνωσης της «ανδρικής» της δύναµης,

-να σκοτώνει και βασανίζει 150 έως 180 εκατοµµύρια ζώα για ερευνητικούς, στρατιωτικούς, ιατρικούς και κοσµετολογικούς σκοπούς,

-να κακοποιεί, βασανίζοντας, δηλητηριάζοντας, πολτοποιώντας και κρεµώντας καθηµερινά χιλιάδες ζώα για να εκτονώνει τις χονδροειδείς και βίαιες ορµές της.

Μια έρευνα που πραγµατοποιήθηκε το 2007 από το «Ευρωβαρόµετρο», έδειξε ότι το 93% των Ευρωπαίων θεωρεί ηθική υποχρέωση τη διατήρηση της βιοποικιλότητας. Όµως, για να φτάσουµε από τη θεωρία στην πράξη χρειάζεται να αφυπνίσουµε τη συνείδησή µας για να απελευθερώσουµε τα αδερφά προς εµάς πλάσµατα, χρειάζεται να αναθεωρήσουμε, να απορρίψουμε ιδεοληψίες ετών για την ανθρωποκεντρική σχέση μας με τα ζώα.

ΣΧΙΣΤΟ και ΔΙΚΕΠΑΖ

Με αφορμή δε τα όσα γίνονται αυτές τις ημέρες στο σκλαβοπάζαρο του ΣΧΙΣΤΟΥ, όπου χρόνια τώρα επικρατεί πλήρης ασυδοσία από παράνομους εμπόρους ζώων και πτηνών, όπου χιλιάδες ζώα κακοποιούνται βάναυσα, με την Πολιτεία αδρανή και θεατή αυτών των καταστάσεων και όσα λαμβάνουν χώρα στο Διαδημοτικό Κέντρο Περίθαλψης Αδέσποτων Ζώων (ΔΙΚΕΠΑΖ), όπου επικρατεί πλήρης αδιαφάνεια, ετσιθελισμός εκ μέρους των υπευθύνων, όπου τα ζώα μπαίνουν υγιή και καταντούν άρρωστα, δηλώνουμε οτι στηρίζουμε τις εθελοντικές πρωτοβουλίες απλών πολιτών και Σωματείων και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, συγκροτημένα και μελετημένα, προκειμένου να σταματήσουν οι αθλιότητες τόσο στο Σχιστό όσο και στο ΔΙΚΕΠΑΖ.

Η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Ζωοφιλικών Σωματείων και η Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία θα αγωνιστούν, και ήδη έχουν ξεκινήσει ενέργειες, για την Συνταγματική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ζώων, εκτιμώντας οτι είναι εξαιρετικά σημαντικό στο Σύνταγμά μας να υπάρχει η κατοχύρωση αυτή. Επίσης, ζητάµε η 4η Οκτωβρίου να είναι ηµέρα αποχής από την αγορά και κατανάλωση κρέατος και όλων των ζωικών προϊόντων, είτε αυτά προέρχονται από τις κτηνοτροφικές µονάδες και τη βιοµηχανία κρέατος, είτε από τις παραδοσιακές και βιολογικές φάρµες.

Η ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΦΙΛΟΖΩΙΚΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

Η ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ 115 ΖΩΟΦΙΛΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ

Τις τελευταίες ημέρες είδαν το φως της δημοσιότητος δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία οι υπηρεσίες της αστυνομίας και των τελωνείων 81 χωρών κατάσχεσαν 2,4 εκατομμύρια δόσεις πλαστών φαρμάκων.

Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε άλλες χώρες της Ευρώπης, η Ελλάδα διαθέτει ένα από τα πιο ασφαλή και αποτελεσματικά διεθνώς συστήματα που την θωρακίζουν έναντι των πλαστών φαρμάκων ή των φαρμάκων αμφιβόλου ποιότητος. Τα χαρακτηριστικά που θωρακίζουν το ελληνικό σύστημα είναι:

1. Η επώνυμη συνταγογράφηση πρωτοτύπων ή ουσιωδώς ομοίων φαρμάκων με την αποκλειστική ευθύνη του θεράποντος ιατρού

2. Η εφαρμογή του συστήματος της ταινίας γνησιότητας και του διπλού barcode με το μοναδικό σειριακό αριθμό επί κάθε συσκευασίας

3. Η αποκλειστική διάθεση των φαρμάκων από τα φαρμακεία

Ποτέ ο Έλληνας πολίτης δεν ήταν περισσότερο προστατευμένος έναντι των πλαστών φαρμάκων.

Είναι σημαντικό να έχουμε επίγνωση ότι η χώρα μας πρωτοπορεί και διασφαλίζει καλύτερα από κάθε άλλη την ποιότητα όλων των φαρμάκων. Τα συστήματα που εφαρμόζουμε στη χώρα μας αποτρέπουν την εισαγωγή πλαστών φαρμάκων στη νόμιμη αλυσίδα διανομής. Οι Έλληνες πολίτες θα πρέπει να εμπιστεύονται τη νόμιμη αλυσίδα διανομής φαρμάκων. Αντιθέτως όμως δεν θα πρέπει να εμπιστεύονται τα «ηλεκτρονικά φαρμακεία», δηλαδή παραγγελίες φαρμάκων μέσω Ίντερνετ. Είναι προφανές ότι οποιαδήποτε μεταβολή σε αυτό το επιτυχημένο και δοκιμασμένο σύστημα ενέχει σοβαρότατους κινδύνους για τη δημόσια υγεία, αλλά και για τα οικονομικά του συστήματος. Κατά συνέπεια, η Πολιτεία πρέπει να διατηρήσει και να διαφυλάξει σαν κόρη οφθαλμού τα μέτρα αυτά.

Πριν το καλοκαίρι διαβάσαμε άρθρο σε τοπικό τύπο της Ηγουμενίτσας με τίτλο Κοινωνικά Παντοπωλεία και επιμέρους τίτλο « Ιδιωτικά Φροντιστήρια, Φροντιστήρια Ξένων Γλωσσών». Ο συντάκτης αυτού του άρθρου αναφερόταν σε περιπτώσεις μαθητών απόρων ή πολυτέκνων που αδυνατούν να πληρώσουν τα δίδακτρα στα φροντιστήρια. Ενημέρωνε λοιπόν τους γονείς ότι κάποιοι ιδιώτες φροντιστηρίων της πόλης δίνουν τη δυνατότητα σ' αυτά τα παιδιά να εγγραφούν και να παρακολουθήσουν δωρεάν τα μαθήματα. Πρότεινε επίσης να αναληφθεί συντονισμένη προσπάθεια σε συνεργασία με τους Δήμους και τις Διευθύνσεις Λυκείων ώστε οι μαθητές αυτοί να ενημερώνονται διακριτικά υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Κατανοούμε βέβαια, ότι σε περιόδους κρίσης και όχι μόνο, οι γονείς αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στο δυσβάσταχτο βάρος των διδάκτρων φροντιστηρίων ή ιδιαίτερων μαθημάτων. Δε μπορεί όμως το Δημόσιο Σχολείο να εξασφαλίσει τη Δωρεάν Παιδεία που επαγγέλλεται; Δεν επιβάλλεται σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς το Δημόσιο Σχολείο να προσαρμόσει τη λειτουργία του διευρύνοντας το πρόγραμμά του και προσφέροντας επιπλέον βοήθεια στους μαθητές;

Αναρωτηθήκαμε γιατί ένας δημοσιογράφος να παροτρύνει τους συλλόγους των φροντιστών να αναλάβουν να ενημερώσουν τους μαθητές για την ευγενική προσφορά των φροντιστηρίων τους. Μπορεί αυτό το άρθρο να εξέφραζε μεμονωμένες σκέψεις ενός ατόμου. Μήπως όμως, δημιουργείται μια προσπάθεια διαμόρφωσης αντίληψης στην κοινή γνώμη ότι το Δημόσιο Σχολείο, η δωρεάν παιδεία πρέπει να υποκατασταθούν από φροντιστήρια που επιδεικνύουν «κοινωνική ευαισθησία και αλληλεγγύη συμβάλλοντας στην αντιμετώπιση της κρίσης και διατήρησης της κοινωνικής συνοχής»;

Φοβόμαστε ότι αυτές οι σκέψεις και αντιλήψεις εκφράζουν ανθρώπους που διαμορφώνουν και την εκπαιδευτική πολιτική. Από τα τέλη Μαΐου, με μια σειρά Υπουργικών Αποφάσεων, το Υπουργείο Παιδείας αποφάσισε να καταργήσει το δικαίωμα του μαθητή στο Δημόσιο δωρεάν Σχολείο να διαλέγει μια δεύτερη ξένη γλώσσα. Επιπρόσθετα, με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, το Υπουργείο κατήργησε τη διδασκαλία της δεύτερης ξένης γλώσσας σε όλα τα Γυμνάσια των οποίων ο αριθμός των μαθητών δεν είναι «ικανοποιητικός» (12 μαθητές σε περιφερειακά σχολεία και 15 σε σχολεία αστικών κέντρων), τουτέστιν οι μαθητές διδάσκονται όλα τα μαθήματα του προγράμματος, εκτός από τα γαλλικά ή γερμανικά.

Αναρωτιόμαστε ποιοι λόγοι επιβάλλουν αυτές τις αποφάσεις. Μήπως δεν υπάρχουν αρκετοί διορισμένοι εκπαιδευτικοί για να δουλέψουν με βάση ένα σωστό σχεδιασμό, ορίζοντας στόχους και σκοπούς αποτελεσματικής εκμάθησης της ξένης γλώσσας; Υπάρχει το εκπαιδευτικό προσωπικό για να υλοποιήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα.. Επιπλέον, με τα νέα μέτρα που έχουν ληφθεί και αφορούν συγχωνεύσεις σχολείων, συμπύκνωση και δημιουργία τμημάτων με 28 μαθητές, το προσωπικό όχι μόνο υπάρχει, αλλά και πλεονάζει, με ό,τι συνεπάγεται αυτό στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης και τις εξαγγελίες της Κυβέρνησης (εφεδρεία-απολύσεις).

Όλοι ξέρουν, γονείς και εκπαιδευτικοί, ότι η εκμάθηση της ξένης γλώσσας χρειάζεται χρόνο ώστε ο μαθητής να μπορέσει να αφομοιώσει το λεξιλόγιο, τη σύνταξη, τη δομή της έκφρασης, τους ιδιωματισμούς. Χρειάζεται δημιουργική συμμετοχή εκ μέρους του εκπαιδευτικού (χρήση υπολογιστών, παιχνιδιών, τραγουδιών, βιωματικών δραστηριοτήτων), ώστε το μάθημα να είναι ευχάριστο και να επιτευχθεί ο στόχος. Οι επαναλήψεις, η σπειροειδής μάθηση και όχι βέβαια η αποστήθιση και η παθητική στάση του παιδιού, βοηθούν στο έργο του εκπαιδευτικού της ξένης γλώσσας.

Παράλληλα η γνώση και η ανακάλυψη ενός νέου πολιτισμού, καλλιεργεί τη διαπολιτισμική συνείδηση των μαθητών, της διαφορετικότητας και ομοιότητας με τους άλλους, τους ξένους αλλά και γείτονες Ευρωπαίους με τους οποίους πορευόμαστε και συνυπάρχουμε. Αυτή η γνώση διευρύνει τους ορίζοντες των μαθητών και εξελίσσει την κοινωνία μας.

Εδώ και χρόνια, οι σύλλογοι της 2ης ξένης γλώσσας ζητούν να διδάσκεται αυτή από την Τετάρτη Δημοτικού, τρεις φορές την εβδομάδα. Σημειώνουμε ότι συνήθως οι γονείς, σ' αυτή την ηλικία αρχίζουν να στέλνουν τα παιδιά στα φροντιστήρια για τη 2η ξένη γλώσσα. Επιστημονικές μελέτες εξάλλου έχουν δείξει ότι η εκμάθηση ξένων γλωσσών σε πρώιμη ηλικία είναι ευεργετική για την ανάπτυξη των πνευματικών ικανοτήτων του παιδιού.

Πιστεύουμε ότι μέσα από το Δημόσιο Σχολείο, το παιδί που ξεκινά στην Τετάρτη Δημοτικού και συνεχίζοντας με τρίωρη διδασκαλία εβδομαδιαίως, μπορεί να ολοκληρώσει την προσπάθειά του μέχρι την Α' Λυκείου, ώστε να αποκτήσει ένα δίπλωμα, το Κρατικό Πιστοποιητικό Γλωσσομάθειας, χωρίς να επιβαρύνεται ο γονιός με φροντιστήρια. Πολλοί συνάδελφοι έχουν αποδείξει ότι αυτό ισχύει, με αποτέλεσμα πολλοί μαθητές να αποκτούν το Κρατικό Πιστοποιητικό Γλωσσομάθειας μόνο με τα μαθήματα που κάνουν στο σχολείο τους (Πειραματικό Γυμνάσιο Ζωσιμαίας, 5ο Γυμνάσιο Ιωαννίνων, Γυμνάσιο Κουτσελιού, Γυμνάσιο Μηλιωτάδων, Γυμνάσιο Κεφαλοβρύσου, κτλ)

Αντίθετα, σήμερα, το μάθημα περιορίζεται στις δύο τελευταίες ώρες της Πέμπτης και Έκτης Δημοτικού, δύο φορές την εβδομάδα. Σε μερικά Γυμνάσια της χώρας πλέον, δε θα διδάσκεται καθόλου, με το πρόσχημα ότι δεν είναι επαρκής ο αριθμός των μαθητών (για τα υπόλοιπα όμως μαθήματα δεν τίθεται ζήτημα) και σε όσα Γυμνάσια θα διδάσκεται η 2η ξένη γλώσσα, ο εκπαιδευτικός οφείλει να καλύψει το κενό των βιβλίων του ΟΕΔΒ που στερούνται θεματικής συνέχειας και σύνδεσης καθώς και οπτικοακουστικού υλικού. Τέλος, στο Λύκειο, θα διδάσκονται μόνο τα Αγγλικά και καμία άλλη ξένη γλώσσα.

Μαθητές υπάρχουν, έστω και «συγχωνευμένοι», διορισμένο μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό με αυξημένα προσόντα, επιμόρφωση και αποδεδειγμένα αποτελέσματα στην εκπαιδευτική του πορεία υπάρχει, γιατί λοιπόν να στρέφονται οι γονείς αποκλειστικά και αναγκαστικά στην ιδιωτική πρωτοβουλία; Το Δημόσιο Σχολείο μπορεί και πρέπει να ξαναβρεί το ρόλο του που είναι αυτός της παροχής γνώσης, αλλά και παιδείας ευρύτερα, διαμόρφωσης χαρακτήρα και προσωπικότητας με την αρωγή και την προσπάθεια ΟΛΩΝ ΜΑΣ.

ΕΛΛΗΝΟ-ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Σύμφωνα με τους επιστήμονες σημαντικό μερίδιο της αύξησης, που παρατηρείται στην Ελλάδα, έχουν οι μετανάστες που προέρχονται από χώρες με υψηλά ποσοστά ηπατίτιδας.

«Πράγματι έχουμε αύξηση και αυτό γιατί στη χώρα μας κατοικούν πλέον εκατομμύρια μετανάστες με προέλευση από χώρες με υψηλά ποσοστά ηπατίτιδας» αναφέρει ο χειρουργός, της Α΄ Χειρουργικής Κλινικής του Κωνσταντοπούλειου Νοσοκομείου (Αγία Όλγα), κ Σπύρος Δελής

Όπως εξηγεί ο κ Δελής, που έχει εξειδικευτεί στη χειρουργική ήπατος και χοληφόρων σε αναγνωρισμένα κέντρα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη « ο καρκίνος του Ήπατος παρουσιάζεται ως πρωτοπαθής (Ηπατοκυτταρικό Καρκίνωμα-Χολαγγειοκαρκίνωμα) και δευτεροπαθής (μεταστατικός καρκίνος από το πεπτικό ,το μαστό, τους ενδοκρινείς αδένες ,τον πνεύμονα κλπ).

Σύμφωνα με τους επιστήμονες στην πρώτη κατηγορία η χειρουργική αντιμετώπιση ,όταν είναι εφικτή, αποτελεί τη θεραπεία εκλογής, ενώ εναλλακτικές θεραπείες υπό τη μορφή καυτηριασμών με ραδιοσυχνότητες ή και μικροκύματα αποτελούν δεύτερη επιλογή σε δυνητικά μη εξαιρέσιμους όγκους.

Στη δεύτερη κατηγορία και ειδικά σε όγκους που προέρχονται από το πεπτικό, η χειρουργική αφαίρεση με τις νεότερες τεχνικές αποτελεί την κύρια θεραπευτική μέθοδο σε Οργανωμένα Κέντρα .Ο καυτηριασμός αποτελεί συμπληρωματική μέθοδο θεραπείας και δύναται να εφαρμοστεί σε μη εξαιρέσιμους όγκους ή μετά από υποτροπή της νόσου. Τόσο η χειρουργική αντιμετώπιση όσο και οι άλλες μέθοδοι δεν επηρεάζουν ούτε αποκλείουν τη συμπληρωματική χορήγηση χημειοθεραπείας όταν αυτή κρίνεται απαραίτητη.

Την τελευταία δεκαετία , σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία στην Α΄ Χειρουργική Κλινική του Κωνσταντοπούλειου Νοσοκομείου πραγματοποιήθηκε, κυρίως από το 2002 και μετά, σημαντικός αριθμός ηπατεκτομών που προοδευτικά ξεπέρασε τις πενήντα το χρόνο.

Μάλιστα η συνεχής αύξηση του αριθμού των περιστατικών κατέστησε σύντομα την κλινική σε Κέντρο Αναφοράς.

«Τα τελευταία 10 χρόνια, τονίζει ο κ Δελής, στην Α΄ Χειρουργική Κλινική Κωνσταντοπούλειου Νοσοκομείου ,έχουν πραγματοποιηθεί περισσότερες από 500 ηπατεκτομές για Πρωτοπαθή και Μεταστατικά Νεοπλάσματα του Ήπατος».

Αξίζει να τονιστεί ότι η εφαρμογή πρωτοποριακών τεχνικών που εφαρμόζονται διεθνώς σε συνδυασμό με λαπαροσκοπικές επεμβάσεις στο Ήπαρ βοήθησαν σημαντικά στη μείωση του χρόνου νοσηλείας των ασθενών στο νοσοκομείο.

Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάστηκαν πρόσφατα στο Διεθνές Συνέδριο Χειρουργικής Ήπατος- Παγκρέατος στο Cape-Town Νότιος Αφρική όσον αφορά τους μεγάλους νεοπλασματικούς όγκους > 15 εκ ο συνδυασμός εμβολισμών πυλαίας και χημειοεμβολισμών έχουν καταστήσει τους όγκους αυτούς εξαιρέσιμους παρατείνοντας την επιβίωση των ασθενών σημαντικά. Στους μεταστατικούς νεοπλασματικούς όγκους, ειδικά από παχύ έντερο αλλά και άλλες εστίες, ο συνδυασμός διαφόρων τεχνικών και η συνεργασία με τον ογκολόγο τους μετατρέπει σε εξαιρέσιμους οδηγώντας σε σημαντική αύξηση της επιβίωσης.

«Είναι πολύ σημαντικό να αναφερθεί ότι τα νεοπλάσματα του Ήπατος πρέπει να αντιμετωπίζονται επιθετικά με όλες τις εναλλακτικές θεραπευτικές μεθόδους που διαθέτει μια οργανωμένη και εξειδικευμένη ομάδα» αναφέρει ο κ Δελής και καταλήγει « Η χημειοθεραπεία σε αυτές τις περιπτώσεις προσφέρει παρηγορικό κυρίως ρόλο με σκοπό τη μετατροπή της νόσου σε εξαιρέσιμη μια και μόνο τότε επιτυγχάνεται η μακρόχρονη επιβίωση των ασθενών. Χαρακτηριστικά όπως αναφέρθηκε στο πρόσφατο Χειρουργικό Forum στο Memorial Sloan Kettering στη Nέα Υόρκη ,η Χειρουργική αντιμετώπιση των Όγκων του Ήπατος προσφέρει διπλάσια επιβίωση από ότι η Χημειοθεραπεία μόνη της ενώ θα πρέπει να μην παρατείνεται επί μακρόν πέραν των 6 κύκλων για τον κίνδυνο τοξικότητας του Ήπατος με απώτερη αδυναμία χειρουργικής παρέμβασης».

Όλοι στη χώρα μας ομιλούν, ιδίως κατά την περίοδο αυτή, για κατεπείγουσα ανάγκη διαρθρωτικών και ριζοσπαστικών αλλαγών, σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας του αρρωστημένου πολιτικού μας συστήματος και της διεφθαρμένης και αντιπαραγωγικής δημόσιας διοίκησης. Όλοι, επίσης, πιστεύουν, και ορθώς, ότι αυτές οι επιτακτικές και κατεπείγουσες αλλαγές μπορούν να επιτευχθούν μόνο με μια νέα αναθεώρηση του Συντάγματος. Ακόμη, όλοι οι Έλληνες πιστεύουν (και ορθώς) ότι η σημερινή τραγική κατάσταση της οικονομίας και ειδικότερα του δημοσίου χρέους οφείλεται στο από ετών πελατειακό και διεφθαρμένο, στην πλειοψηφία του, πολιτικό σύστημα και στην κακοδαιμονία, στη διαφθορά και στην αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης. Αυτό, εξάλλου, πιστεύουν ή τουλάχιστον ισχυρίζονται και τα περισσότερα πολιτικά κόμματα της πατρίδας μας και γι' αυτό προβαίνουν καθημερινά σε εξαγγελίες για κατεπείγουσα ανάγκη νέας αναθεώρησης του Συντάγματος,

Παρ' όλα αυτά και ιδίως παρά τη αναγνώριση όλων, ότι η νέα αναθεώρηση είναι επιτακτική και κατεπείγουσα, όμως, δημιουργούνται κάποιοι νομικοί προβληματισμοί, περί του εάν η αναθεωρητική διαδικασία μπορεί ν' αρχίσει τώρα ή μετά το 2013, οπότε η αναθεώρηση λογικά δεν μπορεί να ολοκληρωθεί προ των ετών 2017-2018.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τη διάταξη της παρ.6 του αρθρ. 110Σ «Δεν επιτρέπεται αναθεώρηση του Συντάγματος προ της παρόδου πενταετίας από της περατώσεως της προηγούμενης». Η διάταξη αυτή, ασφαλώς, είναι ασαφής, διότι δεν ορίζει συγκεκριμένα, πότε μπορεί ν' αρχίσει η διαδικασία της νέας αναθεώρησης. Ειδικότερα, δεν διευκρινίζει, πότε μπορεί να υποβληθεί η πρόταση (ως αφετηρία) των πενήντα τουλάχιστον Βουλευτών προς την Ολομέλεια, που θα αποτελεί και την έναρξη της νέας αναθεωρητικής διαδικασίας.

Στην Επιστήμη, είναι αλήθεια, ότι διχάζονται οι απόψεις, διότι άλλοι μεν υποστηρίζουν, ότι η διαδικασία αυτή θα πρέπει ν' αρχίσει (αφετηρία) μετά τη συμπλήρωση της 5ετίας, και εν προκειμένω μετά το έτος 2013 (και αυτό για να μην αρχίζει την επομένη της κάθε Αναθεώρησης νέα διαδικασία προς αναθεώρηση), και άλλοι, ότι μπορεί ν' αρχίσει προ της 5ετίας, και το τελικό στάδιο της αναθεώρησης, δηλ. η τελική και οριστική ψήφιση από την Ολομέλεια των αναθεωρητέων διατάξεων και του περιεχομένου τους, να γίνει από την Αναθεωρητική Βουλή και, βεβαίως, μετά την πάροδο της πενταετίας.

Όπως είναι γνωστό, σύμφωνα με το ανωτέρω άρθρο του Συντάγματος (110) και ειδικότερα με τις παρ. 2-5, καθιερώνονται δύο στάδια της αναθεωρητικής διαδικασίας, που πραγματοποιούνται από δύο διαδοχικές Βουλές. Το πρώτο στάδιο τελειώνει με την ψήφιση από την πρώτη Βουλή (Προαναθεωρητική) της πράξης για αναθεώρηση, ενώ το δεύτερο στάδιο, γίνεται από την επόμενη-δεύτερη Βουλή (Αναθεωρητική), η οποία παίρνει και την οριστική απόφαση της Αναθεώρησης.

Εν όψει των ανωτέρω, ανακύπτει το μεγάλο ερώτημα, περί του εάν θα είναι και κατά ποίο τρόπο, η παρούσα Βουλή «Προαναθεωρητική» και η επόμενη «Αναθεωρητική» και, έτσι, να επισπευθεί η διαδικασία Αναθεώρησης. Αλλά, για να γίνει αυτό, θα πρέπει, κατ' αρχήν, να γίνει δεκτό, ότι μπορεί ν' αρχίσει η αναθεωρητική διαδικασία προ της συμπληρώσεως της 5ετίας από την προηγούμενη αναθεώρηση, και αμέσως μία ομάδα, τουλάχιστον 50 βουλευτών, να καταθέσει σχετική πρόταση και ν' ακολουθήσει η διαδικασία, όπως ορίζει το αρθρ.110Σ. Εάν αυτό γίνει, τότε, μπορεί να είναι η επόμενη Βουλή «Αναθεωρητική» και άρα σε 2-3 χρόνια από σήμερα, να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες και να έχουμε τελική Αναθεώρηση, με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.

Εάν, αντιθέτως, γίνει αποδεκτή η πρόταση εκείνων, που υποστηρίζουν, ότι η έναρξη της αναθεωρητικής διαδικασίας (αφετηρία), δηλ. η κατάθεση της πρότασης από τους 50 βουλευτές, πρέπει να γίνει μετά τη συμπλήρωση της 5ετίας, δηλ. μετά το 2013, αυτό σημαίνει, ότι η παρούσα Βουλή δεν μπορεί να είναι «Προαναθεωρητική» και η επόμενη (όποτε και εάν γίνουν εκλογές) επίσης δεν μπορεί να είναι «Αναθεωρητική» και άρα, θεωρητικά, δεν μπορεί να γίνει αναθεώρηση πριν από το 2017-2018.

Στην περίπτωση, όμως, αυτή είναι προφανές, ότι η οποιαδήποτε συζήτηση, κατά την παρούσα χρονική περίοδο, είναι άνευ αντικειμένου και, πάντως, ανεπίκαιρη, αν δεν συνιστά και εμπαιγμό του ελληνικού λαού, Αυτό δε, πέραν των άλλων, και διότι η κάθε αναθεώρηση γίνεται για την αντιμετώπιση σύγχρονων και επειγόντων προβλημάτων, που απασχολούν κάθε φορά την Κοινωνία και δε μπορούν να αναμένουν μακρά διαδικασία 6-7 ετών.

Αλλά, και εάν ακόμη επικρατήσει η αυστηρή και δογματική επιστημονική άποψη ορισμένων συνταγματολόγων, ότι δηλ. η έναρξη της αναθεωρητικής διαδικασίας μπορεί να γίνει μετά τη συμπλήρωση της πενταετίας, και στην περίπτωση αυτή υπάρχει η λύση του κυρίαρχου λαού για επίσπευση, είτε με δημοψήφισμα, είτε μέσω της Ολομέλειας της Βουλής των Ελλήνων. Εξάλλου, κατά το άρθρ. 1 παρ.3 του Συντάγματος «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται, όπως ορίζει το Σύνταγμα». Η λαϊκή δε αυτή εξουσία εκφράζεται δια του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Για τον λόγο αυτό, θα πρέπει, είτε να συνεννοηθούν προκαταβολικά τα κόμματα, για να αποφασίσει περί αυτού συναινετικά η Ολομέλεια της Βουλής, είτε, και εάν δεν υπάρξει τέτοια συμφωνία, ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα ή και περισσότερα να πάρουν την πρωτοβουλία και να καταθέσουν στη Βουλή τη σχετική πρόταση του άρθρ. 110Σ από 50 βουλευτές, οπότε υποχρεωτικά, θα επιληφθεί η Ολομέλεια και θα κληθεί κυριαρχικά να δώσει τη λύση.

Η μόνη, επομένως, λύση και μάλιστα κατεπείγουσα για να βγει η χώρα από το σημερινό πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο, είναι οι άμεσες και βαθιές τομές στο δημόσιο βίο της χώρας μας, που είναι και λαϊκό αίτημα, οι οποίες, δεν μπορούν να γίνουν, παρά μόνο, με μία νέα και πολύ σύντομη αναθεώρηση. Εάν, όμως, η αναθεώρηση αυτή γίνει μετά από 6-7 χρόνια, τότε θα είναι, πολύ αργά και οι ευθύνες τεράστιες, όχι μόνο για την σημερινή τραγική κατάσταση, αλλά ιδίως και για όσα τραγικότερα θα ακολουθήσουν.

Αντώνιος Γρ.Φούσας

Δικηγόρος Αθηνών – πρώην Υπουργός